Χριστιανός με αγάπη, χαμόγελο, συγχωρητικότητα και θυσία θα υπάρξει όταν ανοίξουν οι ναοί;
Σε αναζήτηση Χριστιανών που έχουν ομολογία ζωής και όχι μίσους και διχασμού…
Όταν θα ανοίξουν οι Ιεροί Ναοί ο κόσμος θα τρέξει να κοινωνήσει Σώμα και Αίμα Χριστού αλλά δυστυχώς πολύ φοβάμαι ότι ο κόσμος θα παραμείνει ο ίδιος.
Θα ανοίξουμε το στόμα μας στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ανοίγουμε την καρδιά και την ύπαρξη μας στον αγαπημένο Χριστό και στον ταλαίπωρο συνάνθρωπο. Από στόματα που κοινωνάνε Χριστό από τον Μάρτιο μέχρι τώρα, έχει βγει τόσο δηλητήριο ιδιαίτερα για το ράσο που όλες οι οχιές του κόσμου δεν έχουν.
Το φοβερό είναι τούτο, ότι θα ανοίξουν οι Ναοί, ο κόσμος θα κοινωνήσει, αλλά θα παραμείνει ο ίδιος. Θα χορεύουμε τον χορό του διαβόλου με ενορχηστρωτή τον εγωϊσμό μας.
Υπάρχουν και αυτοί οι Χριστιανοί που αντιστέκονται και είναι οι επαναστάτες της καρδιάς ενάντια στην αμαρτία και την τοξικότητα. Αυτοί που μοιράζουν αισιοδοξία , αγάπη, χαμόγελο, συγχωρητικότητα και θυσία. Αυτοί που κάνουν υπακοή , λένε συνέχεια “να ’ναι ευλογημένο”, και αν υπάρχει ΜΙΑ θέση στον παράδεισο και βρίσκονται εκεί έξω με κάποιον άλλον θα του την παραχωρήσουν και ας πάνε οι ίδιοι στην κόλαση. Τουλάχιστον το τελευταίο πράγμα που έκαναν ήταν να προσφέρουν απλόχερα αγάπη και θυσία.
Αχ, Θεέ μου! Δεν αλλάζουμε, απλά κάναμε ένα διάλειμμα. Μαζέψαμε αρκετή κακία και θα την βγάλουμε όταν ελευθερωθούν τα πάντα, απλά τώρα το κάνουμε μέσω διαδικτύου. Έχουμε γίνει οπαδοί του Χριστού και της πίστεως , ενώ απέχουμε παρασάγκας από το βίωμα των Αγίων.
Οι Χριστιανοί στα μαρτύρια αγκαλιαζόντουσαν πριν πάνε στα θηρία ενώ εμείς γινόμαστε θηρία και κατασπαράζουμε όποιον διαφωνεί μαζί μας ή θέλουμε να επιβάλουμε τον Χριστό στον άλλον. Πουθενά ευγένεια, ταπείνωση και αγάπη.
Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο αμαρτωλός εαυτός μας αλλά δυστυχώς αμαρτίες βλέπουμε μόνο στους άλλους. Ακούμε Χριστιανούς που θέλουν με πόθο να κοινωνήσουν αλλά με πόθο υβρίζουν την Ιερά Σύνοδο και τους Ιεράρχες. Ο Χριστιανός ακόμα και όταν διαφωνεί το κάνει σε πνεύμα αγάπης και ευγένειας αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει.
Μιλάμε για μετάνοιες, ταπείνωση, βιώματα στα γεροντικά, κανόνες της Εκκλησίας και η ζωή μας είναι μέσα στη μαυρίλα.
Θυμάμαι μια φορά ένα παλικάρι που μου είπε το εξής: “Μου λέει κάποιος ότι είναι Χριστιανός και άνθρωπος της Εκκλησίας και φοβάμαι”.
Ο πραγματικός Χριστιανός δεν προβάρει επιχειρήματα και φιλοσοφικές θέσεις με στόμφο κουνώντας το δάχτυλο σαν τον δικαστή. Ο άνθρωπος του Χριστού απλά λάμπει μέσα στην προσευχητική σιωπή και λυγίζει ακόμα και τον δήμιό του από την αγάπη που η πηγή της είναι το πρόσωπο του Χριστού.
Τρώμε “σφαλιάρες” από παραχώρηση του Θεού αλλά δεν ξέρω κατά πόσο καταλαβαίνουμε τίποτε…
Τελικά να ευχηθούμε η αλλαγή στη ζωή μας να μην είναι μόνο ο φωτισμός στα λαμπάκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου αλλά να στολίσουμε και τα σκοτάδια της ψυχής μας με το Φως του Χριστού.
Σε αναζήτηση Χριστιανών που έχουν ομολογία ζωής και όχι μίσους και διχασμού…
Όταν θα ανοίξουν οι Ιεροί Ναοί ο κόσμος θα τρέξει να κοινωνήσει Σώμα και Αίμα Χριστού αλλά δυστυχώς πολύ φοβάμαι ότι ο κόσμος θα παραμείνει ο ίδιος.
Θα ανοίξουμε το στόμα μας στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ανοίγουμε την καρδιά και την ύπαρξη μας στον αγαπημένο Χριστό και στον ταλαίπωρο συνάνθρωπο. Από στόματα που κοινωνάνε Χριστό από τον Μάρτιο μέχρι τώρα, έχει βγει τόσο δηλητήριο ιδιαίτερα για το ράσο που όλες οι οχιές του κόσμου δεν έχουν.
Το φοβερό είναι τούτο, ότι θα ανοίξουν οι Ναοί, ο κόσμος θα κοινωνήσει, αλλά θα παραμείνει ο ίδιος. Θα χορεύουμε τον χορό του διαβόλου με ενορχηστρωτή τον εγωϊσμό μας.
Υπάρχουν και αυτοί οι Χριστιανοί που αντιστέκονται και είναι οι επαναστάτες της καρδιάς ενάντια στην αμαρτία και την τοξικότητα. Αυτοί που μοιράζουν αισιοδοξία , αγάπη, χαμόγελο, συγχωρητικότητα και θυσία. Αυτοί που κάνουν υπακοή , λένε συνέχεια “να ’ναι ευλογημένο”, και αν υπάρχει ΜΙΑ θέση στον παράδεισο και βρίσκονται εκεί έξω με κάποιον άλλον θα του την παραχωρήσουν και ας πάνε οι ίδιοι στην κόλαση. Τουλάχιστον το τελευταίο πράγμα που έκαναν ήταν να προσφέρουν απλόχερα αγάπη και θυσία.
Αχ, Θεέ μου! Δεν αλλάζουμε, απλά κάναμε ένα διάλειμμα. Μαζέψαμε αρκετή κακία και θα την βγάλουμε όταν ελευθερωθούν τα πάντα, απλά τώρα το κάνουμε μέσω διαδικτύου. Έχουμε γίνει οπαδοί του Χριστού και της πίστεως , ενώ απέχουμε παρασάγκας από το βίωμα των Αγίων.
Οι Χριστιανοί στα μαρτύρια αγκαλιαζόντουσαν πριν πάνε στα θηρία ενώ εμείς γινόμαστε θηρία και κατασπαράζουμε όποιον διαφωνεί μαζί μας ή θέλουμε να επιβάλουμε τον Χριστό στον άλλον. Πουθενά ευγένεια, ταπείνωση και αγάπη.
Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο αμαρτωλός εαυτός μας αλλά δυστυχώς αμαρτίες βλέπουμε μόνο στους άλλους. Ακούμε Χριστιανούς που θέλουν με πόθο να κοινωνήσουν αλλά με πόθο υβρίζουν την Ιερά Σύνοδο και τους Ιεράρχες. Ο Χριστιανός ακόμα και όταν διαφωνεί το κάνει σε πνεύμα αγάπης και ευγένειας αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει.
Μιλάμε για μετάνοιες, ταπείνωση, βιώματα στα γεροντικά, κανόνες της Εκκλησίας και η ζωή μας είναι μέσα στη μαυρίλα.
Θυμάμαι μια φορά ένα παλικάρι που μου είπε το εξής: “Μου λέει κάποιος ότι είναι Χριστιανός και άνθρωπος της Εκκλησίας και φοβάμαι”.
Ο πραγματικός Χριστιανός δεν προβάρει επιχειρήματα και φιλοσοφικές θέσεις με στόμφο κουνώντας το δάχτυλο σαν τον δικαστή. Ο άνθρωπος του Χριστού απλά λάμπει μέσα στην προσευχητική σιωπή και λυγίζει ακόμα και τον δήμιό του από την αγάπη που η πηγή της είναι το πρόσωπο του Χριστού.
Τρώμε “σφαλιάρες” από παραχώρηση του Θεού αλλά δεν ξέρω κατά πόσο καταλαβαίνουμε τίποτε…
Τελικά να ευχηθούμε η αλλαγή στη ζωή μας να μην είναι μόνο ο φωτισμός στα λαμπάκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου αλλά να στολίσουμε και τα σκοτάδια της ψυχής μας με το Φως του Χριστού.
